Ik kreeg het prachtigste boeket rozen zomaar kado…. … het kleur zou niet verkopen…. zei ze…. … ze ging ze anders toch teruggeven aan de leverancier….. Zeg me, wat is er mis met oudroze? Oudroze is toch net als de blos op het gezicht van een jong meisje? Liefs, Vanessa Advertenties
De week na mijn bijzondere ontmoeting met Josefine, mocht ik weer aantreden. Dit maal op haar verjaardagsfeest die doorging in het huis van haar oudste dochter. Zoals ik reeds schreef vierde zij haar zeventigste verjaardag. In 1948 werd zij geboren, net als mijn moeder en net als het stemrecht voor vrouwen. Ja, ook dat laatste … More Birds of a feather flock together
Schermtijd. Een nieuw woord voor moderne ouders. Eenieder die nu geen kinderen heeft, schudt wellicht het hoofd. Tenzij die eenieder zich bewust is van eigen online tijdsverdrijf en de consequenties ervan. Schermtijd beperken. Jaja, in één zin! (Ik zie alle ouders al knikken, heftig knikken!) Vandaar dat ik Cold Turkey met FB gestopt ben. Vroeger … More Vrij van ’t scherm…
Als de lente in het land is, gaat alles groeien en bloeien. Ook ons hart maakt een sprongetje van blijdschap en staat te trappelen om mee te doen. Daarom gaan we al schrijvend aan de slag, om ons hart en ziel de nodige ruimte te geven. Op dit schrijffeestje met als thema Lentecarroussel laten we ons … More Schrijffeestje “Lentecarroussel”
want zij is dood. Ik vernam het nu pas, drie weken over datum. Ik kan het niet geloven. Ik kan het niet begrijpen. Zij was mijn BFF, ook al bestond dat woord in de jaren ’80 nog niet. Ik was dolgelukkig met een vriendinnetje zoals zij. We deden zoveel samen, ik keek ontzettend op naar haar. … More God heeft op mijn hart getrapt
Het is een doordeweekse dinsdagavond wanneer ik richting sportles rij. Om mezelf op te peppen, zing ik luidkeels mee met Bruno Mars die metalig door mijn autoradio klinkt. Plots een harde klap tegen mijn auto. “Verdorie, wat is dat nu weer?” Ik vertraag en kijk in mijn autospiegels. Op het voetpad staat een ree. Met … More Aanrijding door een ree
Voila, hier ben ik dan. Of beter, mijn vijftienjarige ik. Zie ik er niet ongelofelijk stoer uit. Al kan ik me niet inbeelden waarom ik speciaal deze pose aanneem. Wellicht een ongelukkig toeval, van ‘moi’ die toevallig de handen in de zakken steek en plots met een fotograaf geconfronteerd wordt. Vijftienjarige meisjes van vandaag schieten … More Rozen verwelken, schepen vergaan…
