Een dorp als een knus nest?

Ik ga vaak wandelen doorheen het Vlaamse landschap. Daarbij kies ik het liefst natuurwandelingen. Maar ja, hier in Vlaanderen kan je niet uren en uren wandelen in het groen. Je komt altijd wel de ‘beschaving’ tegen, zoals mijn wandelpartner dan zegt. Mijn voorkeur gaat dan wel naar kleine, knusse dorpjes, je weet wel, zo van die gehuchtjes waar de kerk nog in het midden staat. Meestal is daar dan ook geen ziel te bespeuren. En dan kan het me overkomen dat een weemoedig gevoel me overvalt.

De weemoedige wandelaar

Dorpen zijn kapot gemaakt. Misschien dat sommige mensen blij zijn dat het sociaal weefsel losser is geworden. Geen buurvrouw die schande over je uitroept wanneer je gescheiden was, ook geen mijnheer pastoor die de parochianen klein houdt via donderpreken. Of een Messieur le Bourgemèstre die het meeste land bezat.

Sint-Lievens bij wijze van voorbeeld…

Maar toch blijft me dat beeld beklijven, van een spitse kerktoren met huisjes rond en daaronder de velden met gewassen en dieren. Idyllisch, zei mijn wandelpartner toen ik het benoemde.

Ik geloof wel dat dit in de toekomst weer kan lukken. Kleine levendige dorpskernen, waar mensen voor mekaar zorgen. Ik geloof dat de mensheid volwassen is aan het worden en de innerlijke trauma’s en wonden zelf probeert op te lossen in plaats van ze te projecteren op een ander. Dan zouden we al een heel eind komen. Ik geloof ook dat mensen liever zinvol werk willen, waarbij ze het gevoel hebben mee te bouwen aan een mooiere wereld. En graag ook dichtbij huis, zodat ze niet hun halve leven azn verplaatsen spenderen. Dan kunnen de dorpen weer vol leven stromen.

#wandeling #wanderlust #vlaamselandschappen #vlaamsedorpen #weemoed #heimweenaardetoekomst

Sfeerfoto’s van wandeling Sint-Lievens Esse