Vanuit het raam in m’n kamer kon ik haar ongestoord bekijken zonder dat ze mij zag. Het was steeds hetzelfde ritueel. Eerst stak ze haar neus door een kier van de deur, alsof ze de sfeer van de straat voor die dag wou opsnuiven. Daarna ging de deur weer dicht. Na één minuut vloog de… Lees verder Ongestoord
Onderweg naar huis van mijn afspraak met Josefine, zag ik ter hoogte van de brug van Vilvoorde een gigantische wolkenformatie in de lucht. Ik bedacht me dat het lang geleden was dat ik tijd nam om naar de wolken te kijken. Als kind deed ik dat nochtans heel veel. Nu ik volwassen ben, en over… Lees verder Wolkenformatie
Telefoongesprekken worden bij voorkeur in de auto gedaan. De handsfree instellingen zijn een handige hulp. Ik kan me nog het geknoei met vroegere apparaten die voor handfree moesten zorgen voorstellen. Nu is alles in de auto ingebouwd, dat zorgt voor comfort en gemak. Op mijn ritten vallen me de meest belangrijke woorden te binnen die… Lees verder Telefoongesprekken
Geluk onder voorbehoud; het zou een titel kunnen zijn van een boek? Misschien een literaire roman over de malaise van de huidige generatie, waar de nieuwe losers de mensen zijn die geen winstmodel onder de leden hebben. Ik stel me een werkloos hoofdpersonage voor die worstelt met wat het leven haar te bieden heeft en… Lees verder Geluk onder voorbehoud
Onder de linde. Lijkt me een prima naam voor een café in een dorp waar er maar één café is. Een café dat, toevallig of niet, aan de overkant van de kerk gevestigd is. Een café waar de mannen vertoeven die niet naar de kerk gaan en waar de goede katholieken zich niet gauw zullen… Lees verder Onder de linde
Kunnen we het in de ogen kijken, onze toekomst? De toekomst die zich in een sneltempo aan het ontwikkelen is in de richting van wat we niet willen? Of blijven we liever slapen, weglopen, vluchten, verdringen en ontkennen? Deze blogpost heeft niet de bedoeling met de vinger te wijzen, maar wil een verslag zijn van… Lees verder Eik-boek 4: Terugkeer naar het leven, Joanna Macy
Voila, hier ben ik dan. Of beter, mijn vijftienjarige ik. Zie ik er niet ongelofelijk stoer uit. Al kan ik me niet inbeelden waarom ik speciaal deze pose aanneem. Wellicht een ongelukkig toeval, van 'moi' die toevallig de handen in de zakken steek en plots met een fotograaf geconfronteerd wordt. Vijftienjarige meisjes van vandaag schieten… Lees verder Rozen verwelken, schepen vergaan…
Ik heb mezelf een lekker ouderwetse trui gehaakt. De mix van kaki-groen en bleekbruin gespikkeld tweedgaren zorgt voor een zweem van rottende bladeren meets bemoste boomstam. Het is zo'n trui waar mensen hun neus voor optrekken als ze die in een tweedehandswinkel zien liggen. Het model, oké, dat oogt nog min of meer modern door… Lees verder Mijn gehaakte trui is ouderwets
Sprookje Voor mijn moeder en dochtertje Zij luistren beiden naar haar oud verhaal, wondere dingen komen aangevlogen, zichtbaar in hun verwijde ogen, als bloemen, drijvend in een schaal. Er is een zachte spanning in hun wezen, zij zijn verloren en verzonken in elkaar, - het witte en het blonde haar - geloof het maar,… Lees verder Eik-boek 3: Verzamelde Gedichten door M. Vasalis
Een keuze maken tussen stoppen of verdergaan met je relatie is een beetje zoals in de supermarkt aan de kassa van rij veranderen. Je weet nooit of je de juiste rij gekozen hebt. Want voor hetzelfde geld kies je een andere kassa omdat je ziet dat het daar zo vlot vooruit gaat. Maar dan blijkt… Lees verder One way or another…
