Eik-boek 3: Verzamelde Gedichten door M. Vasalis

Sprookje

Voor mijn moeder en dochtertje

Zij luistren beiden naar haar oud verhaal,

wondere dingen komen aangevlogen,

zichtbaar in hun verwijde ogen,

als bloemen, drijvend in een schaal.

 

Er is een zachte spanning in hun wezen,

zij zijn verloren en verzonken in elkaar,

– het witte en het blonde haar –

geloof het maar, geloof het maar,

alles wat zij vertelt is waar

en nooit zal je iets mooiers lezen.

Ik ben lang in de waan geweest dat Vasalis een man was. Uit haar dichtersnaam – een pseudoniem  – kon je immers haar sekse niet afleiden.  Het is zoals J.K. Rowling deed, een mannelijke naam kiezen om haar publicatiekansen niet te verkleinen. Een onderzoek van enkele jaren geleden wees trouwens uit dat vrouwelijke schrijfsters nog steeds anders worden benaderd. Toen Vasalis haar eerste gedichten kon publiceren waren vrouwelijke dichters witte raven.

Kan je uit een gedicht afleiden of het door een man of vrouw is geschreven? Is het eigenlijk van belang? Het is immers het gedicht dat tot je spreekt. Het zijn de woorden die raken, die je vanbinnen kunnen beroeren, die ervoor zorgen dat jouw blik op de wereld nooit meer dezelfde is.

Hoe in het bovenstaand gedicht een voorleesmoment wordt opgeroepen, een verhaaltje voor het slapengaan, een verstild moment tussen grootmoeder en kleindochter, als een snap-shot in woorden gevat. We zien het beeld voor ons, de dichteres is de observator en laat ons meekijken door haar ogen. Zij ziet haar moeder en haar dochter en verwondert zich over het schouwspel dat zich daar afspeelt. Woorden zijn maar letters achter elkaar gerangschikt, maar in dit gedicht met zoveel diepgang aaneengeregen, dat je het leest en herleest en de woorden bijna kan proeven.

En wat is het not-done om zomaar stukjes uit gedichten te halen, maar er zijn gewoon zo van die zinnen die je optillen, je hart vergroten, je neerbliksemen in een flits van inzicht. Zoals in het gedicht Sotto Voce:

En niet het snijden doet pijn,

maar het afgesneden zijn.

dat een diepe levenspijn oproept. Of wanneer de dichteres jou doet stilstaan bij het eb en vloed van het leven in het gedicht Tijd dat start met

Ik droomde, dat ik langzaam leefde….

om vervolgens heel beeldend het vervliegen van de tijd in slow-motion te beschrijven:

Ik zag de tremor van de zee,

zijn zwellen en weer haastig slinken,

zoals een grote keel kan drinken.

En het thema van de zee komt weer terug in een gedicht over haar moeder:

Voorgoed doordrongen door haar kalm geruis,

waren wij steeds op reis en altijd thuis.

Wat mij betreft, geen mooier ode aan een moeder dan dat! Ook over vriendschap heeft ze haar inkt laten vloeien:

Soms is het, dat ik om hem alleen

verdragen blijf, wat zonder hem ondraaglijk scheen.

geeft precies mijn gevoelens weer die ik koester aangaande een aantal vriendinnen. Gewoon te weten dat zij bestaan, is voor mij vaak al voldoende. Omdat ik geloof dat zij in hun unieke eigenheid een wonderlijke bijdrage aan het leven geven!

Het boek Verzamelde gedichten van Vasalis is net zo uniek en geeft een wonderlijke bijdrage aan mijn leven. En als ik me al eens vertwijfelt afvraag of ik door moet gaan of beter opgeef, dat is daar nog altijd de brievenpost van Vasalis.

Om te lezen en te herlezen.