Ongestoord

Vanuit het raam in m’n kamer kon ik haar ongestoord bekijken zonder dat ze mij zag.

Het was steeds hetzelfde ritueel.

Eerst stak ze haar neus door een kier van de deur, alsof ze de sfeer van de straat voor die dag wou opsnuiven. Daarna ging de deur weer dicht.

Na één minuut vloog de deur open. Dan slofte ze op haar oude pantoffels tot halverwege de stoep, met in haar handen een witte plastic stoel. Ze draaide zich om en posteerde de stoel plechtig voor haar voordeur. Daarboven hing een luifeltje, als het regende zat ze min of meer droog.

Met een zucht ging ze dan zitten, trok haar bebloemde voorschoot recht en keek naar de bedrijvigheid in de straat. Op dit uur van de dag was er weinig te zien. De kinderen waren reeds lang op school en de ouders op hun werk. De vuilkar was gisteren langsgeweest en de postbodes hadden steeds minder te doen en brachten de post slechts op maandag, dinsdag en donderdag. Vandaag was het vrijdag.

Dus zat ze op de stoel wat rond te kijken naar wat er elke dag te zien was: gebouwen die niet weken van hun plaats, bomen die verkleurden met de seizoenen, stoeptegels die schuin afliepen naar de straat toe.

Na een minuutje of vijf stond ze op en liep naar het roosterputje van de riolering. Ze tuurde er langdurig in, alsof ze iets verloren was.

Het verbaasde me dat iemand zo lang in dezelfde houding kon blijven staan.