Een zee van pastel in Kröller Müller

Op een mooie zondag in juli verlangde ik ernaar om Vincent Van Gogh in het echt te zien, maar aangezien hij al een tijdje overleden bleek te zijn, moest ik het doen met wat hij aan nalatenschap had achtergelaten: zijn schilderijen. Dus trok ik op mijn eentje naar het Kröller Müller Museum, een uniek museum dat midden in het natuurpark De Hoge Veluwe ligt. Dat laatste was voor mij een plus, aangezien ik niet alleen van kunst, maar ook van natuur hou.

Om 9u stipt stond ik aan de ingang Otterlo en kocht mijn toegangsticket voor het park en het museum. Om 10u zou deze laatste open gaan, dus dat maakte dat ik nog een uur de tijd had om rustig om één van de gratis beschikbare witte fietsen naar mijn plaats van afspraak kon peddelen.

En wat een heerlijke fietstocht was dat. De meeste mensen lagen nog in hun warme nest te pitten, maar ik was al naarstig aan het trappen doorheen het prachtige landschap van de Hoge Veluwe. Het leek wel of ik de enige persoon op aarde was en de stilte doordrong me tot in de diepste porie.

‘Stilte is niet het wegblijven van geluid maar de natuurlijke omarming van blaadjesgeruis en vogelgekwetter, het druppelen van water en iets wuivends. De stilte is slechts het herontdekken van je eigen ritme. Het hart dat laat weten dat je leeft.,’ schreef ik in mijn dagboek toen ik even stopte om te genieten.

Hier kon ik me ook al laven aan het prachtige kleurenspel, als was het een voorbode op wat komen zou…

Ik was natuurlijk te vroeg toen ik uiteindelijk bij het Kröller Müller aan kwam. Daar stond Meneer Jacques me al op te wachten. Oswald Wenckebach plaatste hem in 1955 en sinsdien verwelkomt hij de bezoekers. Dichter bij de deur een aandoenlijk mini-boompje waarvoor een halve cirkel van het pad was uitgespaard. En dan een neon kunstwerk dat de ogen reeds naar binnen lokte.

Een goede voorbereiding loonde de moeite, wanneer het museum om klokslag 10u de deuren opent stonden er al een twintigtal mensen aan te schuiven. Met mijn ticket glipte ik zo naar binnen. Ik dropte mijn handtas in een locker en stapte beheerst maar toch snel naar de Van Gogh zaal. Hiervoor was ik immers gekomen.

Twee gigantische hooibergen, uit de Provence volgens de titel, verleidden me met een palet aan oker en geeltinten. Een schilderij van Vincent nodigt altijd uit om er met je neus boven te hangen. Het reliëfmatige schilderwerk waarbij hij de verf vaak vettig op het doek aanbracht, is prachtig om te zien.

Ik verbaasde me over de felle kleuren van de portretten tegenover het tere pastelwerkje van een Perzikboom in bloei. Deze maakte hij naar aanleiding van de dood van een vriend en hij gaf het aan zijn weduwe.

Je kan de zachte weemoed van het schilderij haast voelen, in zijn penseelstreken en teder kleurgebruik.

‘Teer, schriele stam, bijna wit, op dunne takken kleine roze dotjes licht, lichtgroen, babyblauw,… Mensen willen geen perfect schilderij, mensen willen geroerd worden vanbinnen,’ schreef ik ter plekke in mijn dagboek.

Ik schreef ook: ‘In de volgende zaal kom ik Ensor tegen, drie schilderijen, lichtvoetig, wederom pasteltinten. één schilderij is een schijnbaar vrolijke portretering van feestvierders. Wanhopige Pierrot, die altijd maar vrolijk moet zijn ook al is hij omringd door een schare aan gemaskerde schijnheiligen.’

Op het moment dat ik dan verder slenterde om de andere kunstwerken in de verschillende zalen te bewonderen, begon het al aardig vol te lopen. In de Van Gogh zaal was er al geen doorkomen meer aan. Dus genoot ik van Charley Toorop’s zelfportret, in het zaaltje rechttegenover een neon-kunstwerk FREI en alle andere zalen met beeldhouwwerken en prachtige doorkijkjes naar buiten.

Het moet gezegd dat ik het wel begreep dat er bij volgend kunstwerk een ‘NIET AANRAKEN’ sticker was aangebracht. Het glas oefende ook op mij een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit om mijn hand te strekken en het melkwitte glas te strelen, juist op de rand waar het doorschijnende in het matte overgaat. Maar ik ben een braafke, en dus beheerste ik me.

Tegen dat ik de beeldentuin ging ontdekken, liep het in het museum vol stille kleine Chinezen en luidruchtige grote Nederlanders. Het contrast kon niet groter. Het werd dringend tijd om mijn aftocht in te zetten. Maar eerst nog even rondneuzen tussen de buitenluchtkunstwerken.

En na het oefenen van mijn Jan Fabre lach, helaas zonder hoorns in mijn geval (weet ge nog, ik ben een braafke…), keerde ik huiswaarts.

Ik bedacht me nog: dit kan ik afstrepen van mijn To See-list, ware het niet dat ik onder tussen op de website van Kröller Müller las dat ze de hele opstelling in de Van Gogh zaal vernieuwd hebben en er nu andere kunstwerken te zien zijn. Ja, lap, dan moet ik nog eens terug, zeker? Het zou alvast gaan straf zijn. Zo’n mooi museum!