Het oude leven

Vorig weekend stond voor mij in het teken van erfgoed. Niet alleen bezocht ik erfgoed in eigen streek ter gelegenheid van erfgoeddag. Maar ik bereidde me ook voor om deel te nemen aan een examen voor een functie in een erfgoedvereniging. Over dat eerste kan ik honderduit vertellen. Over dat laatste voel ik schroom, dus ik stel voor om dat deel gewoon over het hoofd te zien.

Dus: erfgoed! Het thema van dit jaar was ZORG! Jaa, iemand zal gedacht hebben: ja, we nemen zorg, daar valt wel wat mee te doen en dan is de aandacht van de problemen in de zorgsector eventjes uit de radar!!  😉 Neen, grapje. En nu even serieus. in de brochure lees ik: “Het thema ‘Zorg’ is een kans om te leren over de zorg voor en door mensen en dit vroeger en nu.”

Ik was heel erg gecharmeerd door de oudste boerderij van Lede: Hof Sörsele. Eén van mijn afwijkingen is namelijk “het verheerlijken van het oude boereleven”. Ik durf uren verdwijnen in liedjes als Pastorale van Ramses Shaffy and Liesbeth List en Tim van Wim De Craene. De eerste beelden ter plekke brachten me niet van mijn idyllisch beeld af.

Mijn verbeelding slaat op hol, als men vertelt dat de Hoeve reeds in 1473 in oude documenten vermeld werd. Ik zie de boerenmeiden wegrennen met stoute knechten achter hun aan. De kinderen genietend van het buitenleven en de gemeenschap groeiend en bloeiend van de opbrengst van het land.

Het gras is groen, de bloesems doen hun best en de bakstenen gebouwen zwijgen over wat ze allemaal gezien hebben in hun oude leven. Daarom werd er beroep gedaan op vertellers en acteurs. We kregen eerst een verhaal te horen over Tiest de Wrijver (1844-1926), die met dubieuze zalfjes vele mensen in zijn tijd ‘gered’ heeft van talloze kwalen. Hij werd door sommigen verheerlijkt, door anderen verguist. Maar wij leren over zijn leven door de notulen van een proces, waar hij veroordeeld werd voor… wat was het ook alweer? Kwakzalverij? Heulen met de duivel? Vervolgens werd alles nog eens fijntjes verbeeld door leerlingen van de plaatselijke Kunstacademie!

Het was best gezellig, daar op de hofstede. Twee herboristen begeleidden rondleidingen over genezende planten en gaven informatie mee on thuis zelf toe te passen.

Ik vond het bijna spijtig om weer verder te gaan. Maar op de planning stond nog een bezoekje aan een prachtig kasteeltje te Hofstade, dat nu een internaat is, maar voor de gelegenheid deels opengesteld was. De heemkundige kring had een mini-tentoonstelling over geneeskunde gemaakt. Tegelijkertijd was er ook een ‘zorg’ voor de natuur- markt: ecologische en bio- en streekproducten, planten, hoeve-ijs, honing,… (’t was vooral voor het ijs dat we gingen 😉 ) Elke standhouder kon je fier vertellen over zijn of haar verlangen om eerlijke (boere-)producten te maken. Plots hoorde ik weer muziek in mijn hoofd. (Men zei me dat dit alles een paradijs was voor de mens…)

Of de onderdompeling in erfgoed me nu verder heeft geholpen op dat examen, dat weet ik niet. Het was een *fucking* moeilijk examen. Misschien is het daarom niet zo’n goed idee om er iets over te vertellen. Misschien bracht ik er niks van terecht en moet ik dat in volgende post met schaamrood vertellen (ik kan er natuurlijk ook met schaamrood over zwijgen). Het examen ging trouwens door op een site waar nieuwbouw en omgeving zichtbare sporen dragen van het oude erfgoed. Ze verhalen over het oude industriële leven.

Het oude leven, dat is tegelijkertijd fascinerend als moeilijk. Dat is iets om te koesteren én om afscheid van te nemen. Want diep in je binnenste weet je: niets is ooit nog hetzelfde. De rivier stroomt onvermoeibaar door en slijt keien. De boom groeit en sterft en groeit weer. En waar het met mijn oude leven naartoe gaat, dat is een groot mysterie.