Zarlardinge, kan het nog poëtischer?

Hoorden jullie al eens van Zarlardinge? En van Goeferdinge? Eerlijk gezegd, ik had er nog nooit van gehoord. Maar op zoek naar een mooie wandelroute kwamen mijn moeder en ik er terecht. En dat was absoluut geen vergissing!

De wandelroute Langs beken en gedichtenwandeling vind ik op de website van routen.be.

Het is een zonnige lentedag in mei wanneer we onze wandeling starten. Al snel worden we naar smalle paadjes doorheen velden en weiden geloodst. Dat zijn onze favoriete wandelwegen. Zeker als er hekjes om te openen en te sluiten volgen, om eventueel vee in de weide te houden. We zijn altijd op onze hoede of er geen stier op ons komt afstormen! Hahaha!

Wat wandelen zo leuk maakt is dat het traag is. Dan heb je de tijd om te kijken en alles in je op te nemen. Ik hou ook wel van fietsen, maar dat is een totaal ander gevoel. Daar rij je snel aan de dingen voorbij, juist omdat het leuk is om de wind in je haren te voelen.

Maar wandelen is details opmerken, erbij stilstaan, in je opnemen. Soms zoekt mijn mama een plantje op in haar plantenapp. Omdat het niet leuk is om iets niet te weten (nerd-alert). Wij mensen blijven toch die behoefte hebben aan het labellen van de dingen rondom ons.

pinksterbloem denken we

We komen veel bekende planten tegen die we vergeten zijn. Weet je, dat vergeten, dat wordt toch erger met ouder worden. Want je slaat al zoveel kennis op in je hoofd. Soms moet je eens iets vergeten om terug plaats te maken voor nieuwe dingen!

En dan staat daar plots een plant die we nog nooit gezien hebben. Ja, dat moeten we toch opzoeken, gezien de eigenaardige bloeiwijze. Bovendien is paars mijn favoriete kleur.

Het is een parasiet! Lathraea clandestina neemt enkel de tijd om de mooie bloemen tot stand te laten komen. Paarse schubwortel laat het groeien van groen achterwege. De plant neemt gewoon alle voedingstoffen die ze nodig heeft van de geparasiteerde plant (via het wortelstelsel van wilgen en populieren).

Vervolgens komen we, via nog meer natuurschoon, uit in het dorpje Everbeek alwaar de Sint Maria-kerk het dorpsbeeld domineert. Naast de kerk een merkwaardig ‘rustiek’ gebouw. “Dat staat zeker leeg” is één van de favoriete uitspraken van mijn mama op onze wandelingen.

Voor haar is elke slecht onderhouden voortuin, rolluiken met afbladderende verf of vensterramen vol spinnewebben synoniem voor leegstand. Ik zie er wel de charme van in en geloof dat sommige van die huizen bewoond worden door kromme oude omaatjes met twintig ongesteriliseerde katten. Nou ja, iets met mijn fantasie in overdrive, enzo…

Dan zijn we weer vertrokken, doorheen de prachtige zichten van de Vlaamse Ardennen, occasioneel met mestkar, bijzondere hekjes en bijhorende stier-gevaren. Vlaamse landschappen kunnen mij vreugdevol maken! Ik ben bovendien dol op de talrijke knotwilgen, in rijen, in groepjes, langs veldwegen of weiden. Dat is uniek, geen enkel land doet ons dat na! Vlamingen die emigreren missen dat!

Dan plots: kunst op ons pad. We vroegen ons onderweg al af, waar blijven die gedichten? Nergens te bespeuren. In ruil komen we onderweg verschillende kunstwerken tegen. Het is pas wanneer we ver op het einde van onze wandeling zijn dat we te weten komen dat ze bij een kunstroute horen. Maar wij laten ons graag verrassen hoor!

Afwisselen prachtige landschappen, kleine wandelwegjes, mooie natuurdetails en kunst en poëzie. Richting Goeferdinge waar we de Sint-Bavo kerk betreden.

Dan is het weer enige tijd stil rond kunst, poëzie en andere artistieke uitingen tot aan het kerkhof van Zarlardinge. Al van ver wordt ons oog getrokken naar een eigenaardig uitsteeksel dat op de kerkhofmuur aangebracht is. Het blijkt een kunstwerk te zijn dat mij zeer ontroert. Een kind, een ouder, is het gewijd aan het verlies van één van de twee of beide? Ook het gedicht aan de inkom van het kerkhof raakt me diep. Het gemis van een dierbare is iets dat nooit zal weggaan. En hopelijk kan kunst of poëzie een beetje troost brengen.

Ook aan de onze-Lieve-Vrouwe Kerk te Zarlardinge treffen we kunstwerken aan. We nemen uitgebreid de tijd om deze te bewonderen, in de wetenschap dat onze wandeling er bijna op zit.

En als er iets is dat we in deze bizarre tijden leren, is dat niets vanzelfsprekend is! Daarom ga ik graag wandelen. Met mijn voeten stevig op de Vlaamse klei, ritmisch, me omhuld weten door de prachtige omgeving dat voor mij als thuis aanvoelt. Dat geeft rust.

En toch… soms zijn er nog kleine zekerheden, klein gelukskes…. zoals de heerlijke Geraardbergse mattentaarten. Alleen daarvoor zou ik terugkeren en dezelfde wandeling doen! Wie komt er me me mee?

Ik beken, ik heb mijn hart verpand aan de Vlaamse Ardennen. Vorige week deed ik nog een wandeling van om en bij de 18 kilometer, weer samen met mijn mama. Dat verslag hou ik jullie nog te goed!

Liefs, Vanessa