Nieuwe maan collage in Kreeft

Een morgen ben ik zeer vroeg opgestaan*, ik kleedde me aan en ging naar buiten. Het was 5u15. Iets ervoor was ik wakker geworden, ongeveer 5 minuten voor mijn wekker zou afgaan. Mijn plan: zonsopgang ervaren.

Het is een bijzondere dag, de langste dag die volgde op de kortste nacht. Midzomer. Vanaf nu zullen de dagen weer korten en zal de donkerte groeien. Niet dat we dat meteen zullen ervaren, maar toch, het is in gang gezet. Dit is de periode die we zomer noemen.

De zonnegloed was mooi. Ik liet de oranje stralen mijn aangezicht kussen en vulde mezelf met het licht. Ik liet het licht, de levenskracht en energie toe. Buiten twee herten, die verschrikt wegsprongen toen ik door het veld banjerde, was er werkelijk niemand te zien. De wereld voor mij alleen. De zon voor mij alleen…

De weg terug was langs een statige Lindeboom, met een klein kapelleke tegen de stam, gewijd aan Moeder Maria. Deze Linde kreeg in 2018 al eens een ode van me. Ook de Linde werd op de kruin gekust door de ochtendzon.

Dan dook ik het donkere bos in, langs het knuppelpad, waar de donkerte van de nacht maar langzaam oploste. Via daar kwam ik terug in de wijk waar ik woon en betrad ik weer mijn woning. Mijn huisgenoten sliepen nog allemaal, en toch ervaarde ik dit huis vol van zonlicht en leven.

Na een koffietje nam ik nog even tijd voor mijn favoriete creatieve bezigheid: Nieuwe Maan collage-schrijven. Vandaag: nieuwe maan in Kreeft. Ik ben een Kreeft bij uitstek: gevoelig, zorgzaam, loyaal, compassievol en vriendelijk. We kunnen in deze wereld wat meer Kreeft-energie gebruiken. Vriendelijkheid en compassie voor mekaar opbrengen is een positieve daad van rebelie.

De oogst van mijn collage plakwerk schreef ik neer in mijn dagboek. Centraal op de collage staat het vuur. Dat is mijn passie, datgene waar ik van opleef. Mijn innerlijk vuur aanwakkeren. De mooie dame naast het vuur staat voor elegantie, verstilling, oordeelloos observeren en in alle bescheidenheid toch stralend in de wereld staan. Bovendien draagt ze een dienblad met een brief er op. Ik ben dol op briefschrijven (stuur me een berichtje met je adres als je graag een brief van me wil ontvangen!).

Deze collage bracht me terug naar de bron. Het schrijven over de afbeeldingen die ik schijnbaar willekeurig verzamelde, gaf me een flashback naar het allereerste gevoel van waaruit ik mijn Zinderen Schrijfactiviteiten startte. De hele collage voelt als een uitnodiging om verder op onderzoek uit te gaan. Als echte Kreeft neem ik hier mijn tijd voor, om te kunnen ervaren en voelen wat het allemaal met me doet. Tijdens een middagdutje bijvoorbeeld… ;-)…

Maar net als ik klaar was met plakken, bewonderen en schrijven, nog helemaal vol van uitnodiging, passie en vuur, voelde ik iets heel anders mijn aandacht vragen.

Mijn grootmoeder, nu 99 jaar, had vorige week haar heup gebroken door uit bed te vallen. Ze was in de loop van de week geopereerd en scheen goed te herstellen. Toch kwam er gisteren het bericht dat het toch niet zo goed gaat met haar. Het is geen normaal afscheid, Het kan vandaag al gedaan zijn of ze kan nog dagen leven, maar bezoek is enkel voor de kinderen (mijn papa, zijn zus en broer).

Verder valt er niets meer toe te voegen, stilte misschien? of een gedicht?

Liefs,

Vanessa

 

*Deze zin leende ik van mijn favoriete gedicht De Tuin van J.W.F. Werumeus Buning