Wat vinden wij, mensen, het toch moeilijk om te aanvaarden dat andere mensen anders zijn. Waarom valt het ons zwaar ons in te leven in een ander en te proberen te begrijpen hoe het voor deze persoon is om te leven op deze aardbol? Soms leren we iemand kennen en weten we al meteen: ah ja, zo is die persoon. We steken hem of haar in een hokje, en alles wat deze persoon doet wordt aldus geïnterpreteerd. Daarom ook deze vraag: kennen wij mensen écht? Weten wij wel waarom ze doen zoals ze doen?
En dan nog deze vraag: stel dat iemand op jouw hoofd het etiket gek plakt. Hoe kom je er dan van af? Wordt dan niet alles wat je doet aldus geinterpreteerd? De eerste ervaring die je zal hebben, is dat je niet meer au-serieux genomen wordt. Jouw mening telt niet meer. En als je daar dan boos over wordt, woest zelfs, dan is de reactie : zie je wel, die is gek!
Stel nu dat je iets overkomt waardoor je zelf niet meer helder kan denken. Waardoor je zelf wel heilig overtuigd bent van het feit dat je helder denkt, maar toch compleet verkeerde conclusies trekt of uit de context gerukte verbanden legt. Iemand die een psychose heeft zit in dit schuitje.
Het overkwam Brenda Froyen na de bevalling van haar derde kind. Ze schreef een boek over haar ervaringen toen ze door deze psychose in de psychiatrie terecht kwam. Het wil voor een stuk een aanklacht zijn tegen de manier waarop in de psychiatrie met mensen wordt omgegaan. Ze schreef over de vernedering van gefixeerd en geisoleerd te worden, maar ook over het proces van herstel.
Ik geef toe dat ik altijd wat huiverig sta tegenover boeken die een aanklacht willen zijn, hoe positief dat ook verwoord wordt (in de zin van: we willen iets veranderen, enz…). Voor je het weet zit je immers in een boek vol geklaag en gezaag. Maar in dit geval heb ik dat absoluut zo niet ervaren.
Het boek start in het midden van het leven van een jonge vrouw, zwanger voor de derde keer, drukke baan, fijne relatie, huisje aan het verbouwen. Kortom, een heel normaal persoon met een heel normaal leven. Beetje druk, dat wel misschien, maar welk jong gezin heeft het niet druk in die levensperiode? Het verhaal heeft een schijnbaar lange inleiding, waarin haar leven uit de doeken wordt gedaan. Langzamerhand krijg je echter het gevoel dat er iets meer aan de hand is. Net zoals een psychose ook iets is dat langzaam je leven in sluipt en tot een pijnlijke apotheose uitgroeit. Het wordt dan plots snel heel onwerkelijk en voor de lezer het beseft, zit die mee in de isolatiecel, met een hoofd vol wervelende gedachten, gevoelens van angst en woede, weggerukt van je kind die je net nog borstvoeding gaf. De hele wereld om je heen stort in en aangezien je nu ‘gek’ bent, neemt niemand wat je zegt nog serieus (zelfs : ik moet plassen…). Het is werkelijk hallucinant welk traject ze doorgemaakt heeft.
Tussendoor zijn er passages opgenomen van haar man en haar zus die hun relaas doen van bepaalde feiten. Zo krijg je ook inzicht in hoe alles verlopen is. En ook hoe weinig informatie de familieleden krijgen over wat er te gebeuren staat. Voor alle betrokkenen is het één grote nachtmerrie waaruit ze liefst zo snel mogelijk willen ontwaken.
Het is een aanrader. Ik vind dat iedereen het zou moeten lezen. Het is zonder veel sensatie geschreven. Het geeft haar ervaringen weer en laat soms in het midden welk deel nu toehoort aan de psychose en welk deel realiteit is. Maar toch zijn er genoeg punten van houvast, voor de lezer en wellicht ook voor Brenda, namelijk de liefde voor haar kinderen. Uiteindelijk is het ook een verhaal van hoop en herstel en kan je alleen maar bewondering hebben voor de wijze waarop zij haar trauma’s nu inzet om het debat open te trekken.
Ik schreef al eerder over het belang van meer kennis over psychische aandoeningen zoals psychose.
___________________
*Wat is een Eik-boek? Een Eik-boek is een zelfbedachte term die ik gebruik om de boeken aan te duiden die me zo hard gegrepen hebben, die me veranderd hebben, die ervoor gezorgd hebben dat ik op een andere manier naar de wereld kijk.
De term is tweeledig. Het verwijst naar de boom Eik, die staat voor wijsheid. Maar ook “geluidsmatig” naar het werkwoord ijken. Ijken betekent de nauwkeurigheid van een meetinstrument of meetmethode vergelijken met een standaard. Waarmee ik dus bedoel dat ik mezelf opnieuw ‘ijk’ aan de hand van de wijsheid die ik in deze boeken vond.
Je zal vast zelf wel tig boeken bedenken die voor jou hetzelfde hebben betekend. Vermits ik een blog heb, voel ik de drang mijn Eik-boeken met jullie te delen. Misschien herken je jezelf er in? Misschien doe je een boekentip op? Of misschien vind je het gewoon prettig om te lezen wat mijn inspiratiebronnen zijn? Doe gerust mee met het Eik-boek verhaal en post je eigen boeken-biografie! #Eikboek
zinderen 
Mijn vriendin haar dochter ging ook door een zeer diep dal na haar bevalling. Ze belandde met een psychose in de psychiatrie. Gelukkig kon haar kindje bij haar blijven. Door haar man werd ze echter afgedankt… hij wou niet verder leven met een ‘zotte.’
Ondertussen gaat het prima met moeder en kind, maar het is een lange, zware weg geweest.
Mensen reageren vaak bijzonder grof en onbegrijpend… alsof zo’n jonge vrouw zelf kiest voor zo’n akelige kortsluiting in het hoofd.
Goed dat je er hier aandacht aan besteedt.
AMai, die vriendin haar dochter moet ongelofelijk sterk zijn, dat ze dat alleen moest doormaken. Ik hoop dat ze haar weg nu vind en kan verder bouwen aan haar leven. Wat meer begrip en warmte van onze samenleving mag altijd!
Als vrijwilliger in een kunstatelier waar mensen met een psychische kwetsbaarheid wekelijks samen komen kreeg ik de kans om vorige vrijdag een ‘vorming’ bij te wonen. Afwisselend hoorden wij het verhaal van een vrouw met een gelijkaardig verhaal als Brenda en een man – nu op pensioen – die haar evolutie heeft meegemaakt de voorbije twintig jaar. Die hulpverlener had het ook over de evolutie in de behandeling van psychose in de psychiatrie sinds zijn startperiode tot nu. Ook hij had het over de schrijnende situaties maar hij was hoopvol naar de toekomst toe.
Beiden gaan zij met hun getuigenis naar scholen en naar vormingsmomenten om meer begrip te vragen aan eenieder van ons. Wat zij hiermee – én de instanties voor geestelijke gezondheidszorg die hen ondersteunen – willen bereiken? Aantonen dat mensen met een psychische kwetsbaarheid ook mensen zijn en dat andere mensen plots kunnen geconfronteerd worden met psychische kwetsbaarheid, bij henzelf of bij hun geliefden.
Dank Vanessa dat jij daar ook toe bijdraagt met de bespreking van dit boek.
Fantastisch dat jij vrijwilliger bent! Ik zie het al helemaal voor me, met jouw energie en luistervaardigheden! Super!!
Het boek ken ik niet, maar het klinkt als een goed boek. Ik hoop dat het mag bijdragen in het doorbreken van taboes. groetjes, Hanneke
Mooi verslag Vanessa en mooi dat je hier aandacht aan besteedt. Ik las een ander boek van Brenda (http://www.brendafroyen.be/boeken/lena-2/) waar ik helemaal ondersteboven van was. Het verhaal en de schrijfstijl van Brenda raakten me diep. Ook een beetje een eikboek voor mij dus 😉