We leven alsof we onsterfelijk zijn

We leven alsof we onsterfelijk zijn. We staan niet stil bij ons einde, dat is te confronterend, alsof we dan niet meer van het leven kunnen genieten als het einde zo zwaar boven ons hoofd hangt?

Voor mij is het tegengestelde eerder waar. Het besef dat we gaan sterven maakt dat we het leven ten volle kunnen leven. In het licht van de dood lijken allerlei zaken, die we als belangrijk achten, ineens te vervliegen. De waardevolle dingen komen bovendrijven… liefde als eerste…

Soms kan een ongelofelijk geluksgevoel me overvallen. Bijvoorbeeld als ik op de E40 rij tussen Groot-Bijgaarden en Ternat. Langs weerszijden zijn er bomen en in de herfst kleuren deze in prachtige tinten, geel, bruin, … Hoe mooi kan het leven zijn? Zelfs langs een autostrade, waar mensen zo vlug mogelijk vandaan willen zijn omdat ze ergens anders moeten zijn, kan je het ervaren. Daar op die plek overvalt mij het gevoel van verliefd zijn op het leven, gepaard met een zekere tristesse over het voorthollen van de wereld. Er is zoveel moois om te zien, maar we kijken niet echt. We hollen er maar aan voorbij, want we moeten zonodig ergens zijn. Hoeveel mensen gebruiken hun ogen nog om echt te zien?  Hoeveel mensen kunnen zien hoeveel geluk er verborgen ligt in elk moment van ons leven?

Menento Mori, Latijns voor gedenk te sterven of beter: weet dat je sterfelijk bent! In 17de eeuws Vlaanderen waren Vanitas schilderijen heel populair. Op de stillevens allemaal voorwerpen die verwezen naar de vergankelijkheid van het leven. Alsof ze tot de kijker en bewonderaar van het schilderij wilden zeggen: Leef! Want het is al zo kort! En ook: Hoeveel aardse bezittingen je hebt, het gaat allemaal naar de knoppen! Zou het werkelijk de 17de eeuwse rijkaard (want een arme luis bezit zo’n schilderijen niet) hebben bekeerd tot wat meer matigheid en wat minder ijdelheid?

En dat brengt me aan het mijmeren over alle mensenlevens voor ons, die geruisloos doorheen de tijd gegleden zijn, die elk hun steen verlegd hebben op aarde, maar waarvan wij weinig tot niets weten. Geschiedenis en levensverhalen in het bijzonder hebben mij altijd geboeid. Daar kan ik ook meewarig van worden: hoeveel levensverhalen vol wijsheid verloren gaan.

Daarom is dat ook één van de projecten die ik meer ruimte in mijn leven wil geven: mensen helpen hun levensverhaal op te schrijven. En weet je wat het is: ik hoor dat toch zo graag, ik wordt het nooit moe te luisteren naar iemand zijn verhaal. Hoe het hen vergaan is in het leven. Josefine help ik al op weg en misschien nog anderen…

Want we zijn niet onsterfelijk. En we zijn ook niet onfeilbaar. Maar als we zouden  putten uit de levenservaringen van diegenen die voor ons kwamen, hoe goed zou dat niet zijn?

Dit verhaal krijgt zeker nog een staartje…  😉

Check ook eens mijn rijksstudio verzameling Gedenk te Sterven, alwaar ik het schilderij vond om deze blog te illustreren: Vanitas stilleven, N.L. Peschier, 1660