Mijn gehaakte trui is ouderwets

Ik heb mezelf een lekker ouderwetse trui gehaakt. De mix van kaki-groen en bleekbruin gespikkeld tweedgaren zorgt voor een zweem van rottende bladeren meets bemoste boomstam. Het is zo’n trui waar mensen hun neus voor optrekken als ze die in een tweedehandswinkel zien liggen. Het model, oké, dat oogt nog min of meer modern door de vierkante pasvorm en de elegante boothals. Maar het golfpatroon is dan weer de uitroep: OMG, What were you thinking! waard.

Maar ik hou van mijn ouderwetse trui, die ik met veel zorg en liefde heb gehaakt. Tijdens het haken dikt de wol lekker op en krijgt de trui meer en meer vorm. Ik verlang er al snel naar om de trui aan te trekken. Vervolgens droom ik weg van dagen in een berghut, waar ik deze trui draag terwijl ik geurige soep maak. Nadat ik de soep met dikke sneden brood naar binnen werk, volgt er een wandeling naar het dal. Daar knikken alle oude Tiroolse omaatjes mij bemoedigend toe: Goed gehaakt, Freule!

Na een rondje door het dorp, keer ik terug naar mijn hutje en steek de vuurplaats aan met het hout dat ik de dag ervoor zelf in stukken heb gekloven. Want ik ben niet enkel een haakster met eelt op mijn vingers op plekken waar die nadrukkelijk met de haakpen in aanraking komen. Ik ben ook een hakster en mijn handen zijn ruw en eeltig van het harde boerenwerk van alledag. Koeien melken, het weiland hooien, het hout hakken, groenten oogsten en er soep van maken. Ja, ja, allemaal met die trui!

Mijn trui is nog maar net af en ik ben er nu al dol op. Want ik hou van ouderwets. Ik wil me wentelen in saaie kleurloze dagen. Ik wil deze vullen met luisteren naar de verhalen van eenvoudige mensen. Ik wens mezelf een eerlijk samenzijn met mensen waar ik niet hip, maar gewoon mezelf kan zijn, helemaal gehuld in mijn ouderwetse zelf-gehaakte trui. En ik breng de soep mee…