Leven met een vol hart…

Op één of andere manier zijn de afgelopen dagen gevuld met een hart vol van gevoelens. Ik sta in het leven. Doe de dingen die ik moet doen. Ik ontmoet mensen, aan de schoolpoort, op de afscheidsdrink, tijdens het slaapfeestje van mijn dochter, op de meditatie-avond, tijdens de ademtherapie, bij de bakker, … Alles roept heel verschillende gevoelens bij me op. Ik doorvoel, verwerk, geef het een plaats en laat los… Het vraagt energie, het vraagt soms concentratie, soms aandachtige nonchalance, …

Net als ieder ander ben ik meer gehecht aan de fijne gevoelens, dan aan de minder fijne (om het zacht uit te drukken).  Dat al mijn gevoelens altijd heel hevig bij me binnen komen, vond ik vroeger een reden om mezelf zielig te vinden. Het was/is niet altijd makkelijk te dragen. Ik voelde me ook schuldig omdat ik geen grote trauma’s in mijn leven heb gehad en omdat ik niet begreep waarom gevoelens me overspoelen. Maar het is wat het is en ik groei erin mee, leer mezelf en de wereld erdoor kennen: op mijn eigen(zinnige) unieke manier. Net zoals ik ben.

Het slaapfeestje van mijn dochter was een trigger voor onverwerkte gevoelens die tot in mijn eigen kinderjaren teruggingen. Terwijl ik de meisjes probeerde te entertainen, met film en fimo-klei, deed ik mijn best de droefheid en eenzaamheid een plaats te geven. Tijdens de ademtherapie ben ik terug kind en vraagt mijn volwassen ik zich af waarom kindje Vanessa altijd zo braaf is en altijd zo hard haar best doet.

 

Op de afscheidsdrink met mijn schrijfmakkers van de Literaire Creatie krijg ik wijn en hapjes en na afloop geeft één schrijfmakker me een boek van Karl Ove Knausgard getiteld Liefde. Ik ben diep ontroerd door dit gebaar en vraag me af hoe hij wist dat ik al zo lang iets van deze auteur wil lezen.

Dan krijg ik een mail van een journalist die interesse heeft in mijn Stiltewandelingen. Als ik naar alle eerlijkheid vertel dat ik nog maar net gestart ben en dat mijn initiatief nog moet groeien, klinkt hij bezorgd of hij het tweebladig artikel wel voldoende kan stofferen. Ik begrijp dat en vertel hem dat ik de gegevens van een vriendin zal doorsturen die al drie jaar stiltewandelingen begeleidt in het Brugse. Dan blijf ik tegelijkertijd achter vol spijt omdat het artikel aan me voorbij gaat, maar vol blijheid dat ik het aan een vriendin kan gunnen.

En zo kabbelt mijn leven voort, met de blije en droeve gevoelens. En soms ook boze gevoelens, en irritatie… Alles probeer ik een plek te geven, alles probeer ik te onderzoeken, ermee mee te bewegen,… Ik buig, strek, maak me klein of juist groot, verlies en win, leef, groei, word volwassen. Ik neem verantwoordelijkheid voor wat ik voel. En elke dag opnieuw leer ik leven met een vol hart, te vol soms,… Net zoals ik ben.