Alice en de ladenkast – 2

deel 1 lees je hier

Alice stond recht en onderzocht de open schuif. Vooraan, net onder het handvat, stond in sierlijke letters en met gouden inkt het woord Troost geschreven. In de lade zelf stonden allemaal kleine glazen flesjes, in alle kleuren van de regenboog. De tekst op de labels van de flesjes was vergeeld en amper leesbaar.

Alice viste er een melkwit flesje uit. Ze opende het flacon en snoof er aan. Een warm, gelukzalig gevoel overmande haar. Ze voelde zich beschermd, zoals een baby die in de armen van haar mama ligt. Ze rook de geur van haar mama’s huid, iets bloemig en poederachtigs, de geur van zoete melk en lentebries. Mama was troost. Toen Alice helemaal vol zat van moedergeur, zo vol dat ze dreigde uiteen te barsten, zette ze het flesje terug en nam een nieuwe flesje. Ze vroeg zich af of er nog wel meer dingen waren die troost konden brengen.

Ze opende een lichtgeel flesje, kneep haar ogen dicht en snoof gulzig de geur naar binnen. Ze had het niet vermoed dat een geur zoveel kon oproepen, want plots bevond ze zich op het strand. Haar tenen krulden in het mulle zand en de wind blief haar haren alle kanten op. De zonnestralen kusten haar sproetige gelaat. En die geur, dat frisse, ziltige dat je steeds lijkt te ontsnappen net als je denkt het te ruiken. En zonnestralen die aan zee net dat tikje anders ruiken, zoeter zoals kokosnoot of warme appel met kaneel. En daar bovenop het muffige van droog zand en het aardse van nat zand. Zorgeloosheid, zo rook het. Uren zorgeloos spelen op het strand, de tijd vergeten en je helemaal laten inpakken door de wind haar ziltheid.

Toen begon Alice onbedaarlijk te lachen. Eerst was het een zacht gegrinnik maar al snel gierde ze het uit, waarbij ze haar buik moest vasthouden met haar twee handen, zo hard lachte ze. Niks maakt alles nog uit, dacht ze in zichzelf. Waarom zou ik me druk maken om al die fouten, als ik even gemakkelijk mezelf vrolijk kan maken met mooie gedachten en herinneringen?

Toen ze haar ogen opende was ze omringd door geelgroene en paarsblauwe wolkjes, die al gauw zachtjes naar beneden dwarrelden. Ze kwamen op die arme ‘foutfout’-vogeltjes terecht. De zielige vogeltjes werden er helemaal stil van. Toen de wolken helemaal opgelost waren, zag Alice dat hun vleugeltjes hersteld waren en dat ze terug meer kleur kregen.

Alice klapte twee keer in haar handen, verrukt over deze transformatie. Verschrikt vlogen de vogeltjes op en in een grote zwerm vertrokken ze. Alice bleef ze nog lang nakijken en af en toe zwaaide ze eens. Tot ziens, tot nooit meer… zuchtte ze erbij.