Het laatste beeld

De vrachtwagen zag ik niet zien aankomen. De klap had ik wel gevoeld, maar eigenaardig genoeg ondervond ik geen pijn. Vervolgens leek ik eindeloos door de lucht te zweven terwijl de film van afgelopen jaar aan me voorbij flitste. De ontdekking van Joachim ’s ontrouw, de pijnlijke scheiding en de dagen die ik huilend doorbracht. En dan het besluit, nadat ik een glimp van mijn roodomrande ogen in de spiegel had opgevangen, mijn leven terug in eigen handen te nemen.

Ik maakte mijn jeugddroom waar. Als bij toeval vond ik een geschikt pand. Ik genoot van het opknapwerk en het afstruinen van rommelmarkten op zoek naar geschikte spulletjes. En uitgerekend vandaag, op de feestelijke openingsdag van Vanessa’s Brocantetuin, werd ik overhoop gereden?

Vlak voor de laatste bots op de grond, is er dat laatste beeld. Mijn etalage pronkstuk! De babyblauwe koffer elegant versierd met gedroogde hortensia’s en muziekpapier, een parelsnoer, wat oude boeken en een witte strokenjurk. En de écru trouwpumps van mijn overgrootmoeder.

Plots zie ik haar. Ik herken haar verschijning van de vergeelde foto’s uit het familiealbum. Ze komt me halen, flitst er door mijn hoofd.

Of misschien wil ze me ondervragen over het te koop zetten van haar dierbare pumps?

— Facebook Schrijf-Challenge van Het verhaal achter — elke maand zet Jacqueline Van Zwieteren van Het Verhaal Achter een foto die een verhaal zoekt van 200 woorden op de FB-pagina .