Springtij

Het is alle hens aan dek aan de kust, want er is zware storm op komst. In combinatie met hoog tij, geeft dat springtij en dus gevaar voor overstromingen. Zandzakjes worden aangevoerd en (ramp)toeristen aangemaand weg te blijven.

In mijn hart is het ook springtij. Gevoelens gulpen naar boven en tonen me dingen waar ik nooit naar durf kijken. Het gat in mijn hart dat de vorm van poëzie aanneemt. Het gemis dat me vervult van heimwee. Mijn kleine innerlijke kind dat aan mijn trui komt trekken. ‘Kijk me aan’, zegt ze, ‘ik voel me zo alleen’.

De volle maan zit er voor iets tussen, dat weet ik zeker. De grote melkwitte schijf die, op dit moment volgens astrologen, in het sterrenbeeld Kreeft staat.  Ik zie mijn kleine Kreeftkindje alsof het voor het eerst is en voel me onbeholpen. Ze kijkt me met grote ogen verwachtingsvol aan. Sinds wanneer ben ik verleerd naar haar te luisteren ? Sinds wanneer lukt het niet meer om met haar te spelen? Sinds wanneer ben ik zo dor vanbinnen, dat het voelt alsof ik met hoge rubber laarzen door stapels rotte bladeren moet waden?

Ik neem mijn Kreeftkindje bij de hand en samen wandelen we de zee in. Ja, eerst is het wild en woelig, maar hoe dieper we gaan, hoe meer we in de kalmte komen. Geen ramptoeristen te bespeuren daar, enkel zij en ik. Een stille rust daalt over ons neer. Samen ontdekken we de onderwaterwereld, met kleurrijke koralen en vinnige visjes.

In de verte zien we glinsteringen. Kreeftkindje en ik, wij houden wel van blingbling en vermoeden een verborgen schat. Dichterbij gekomen zien we parels op de grond en tussen de rotsen liggen. We rapen ze op en tonen elkaar onze vondsten. Alle parels zijn wensen en dromen, sommige vervuld, andere onvervuld.  We kiezen er de mooiste uit, die nemen we straks mee. Maar voor we teruggaan genieten we samen van alle dingen waar we niet durven naar kijken, het gemis, heimwee en verdriet. We verzinnen er gekke versjes over. Zo erg ziet het er niet meer uit, van hieruit bekeken.