Blauw en weids, zoals de zee, maar dan zachter en warmer. Als ik er languit op lig, mijn benen en armen uitgestrekt, raak ik de randen van het bed niet. Het is altijd speciaal om in de kamer van mijn mama en papa te gaan. Ik ben acht en ben geen meisje maar een zeemeermin. Op hun bed ligt de harige, zeeblauwe bedsprei die me diep onder het wateroppervlak brengt.
Ik speel de hoofdrol in één van mijn favoriete sprookjes. Ik red de prins van de verdrinkingsdood en wordt vervolgens verliefd op hem. Bij een kromme toverkol ruil ik mijn iriserende vissenstaart en zoetgevooisde stem om voor een set pijnlijke benen. Hoe smachtend ik ook naar de prins kijk, hij kiest voor een ander meisje. Dan keer ik wanhopig terug naar de zee om te eindigen als zeeschuim.
Mijn kleine handen aaien de bedsprei. Het voelt als de zee, weids en fris. Golvend in gedachten.
Mijn ouders hadden vroeger een witte slaapkamer. Op hun bed een blauwe sprei, harig als een knuffelbeer, een product van de jaren zeventig. Op de nachtkastjes, in hetzelfde blauw twee nachtlampen, ook onmiskenbaar uit de jaren zeventig. De nachtlampjes krijg ik niet. De bedsprei ligt al enige tijd in mijn linnenkast.
Hoe kan ik zo’n bijzondere sprei wegdoen? In mijn opruimplannen passeert alles door mijn handen. De sprei is van emotionele waarde. Maar hoeveel emotionele voorwerpen kan je bewaren? Woon je dan niet in een museum of erger nog, een mausoleum? Deze voorwerpen hebben geen leven als ze niet gebruikt worden. Ze sterven langzaam een geruisloze dood in de linnenkast. Dan wordt die blauwe zeesprei een voetnoot uit mijn leven. Samen met het stof die de sprei vergaart, komt er ook stof op mijn onbezorgde jeugdherinnering.
Nochtans, ik voel me graag blauw en weids, alsook zacht en warm. Ik voel me soms ook nog eens graag acht. Maar nog liever voel ik me verliefd. Smachtend naar de prins kunnen kijken, want zijn gelaat raakt iets diep in mij…
Wanneer ben ik klaar om de blauwe zeesprei weg te doen?
zinderen 
Waarom zou je hem wegdoen als hij voor jou zo’n intense en dierbare herinnering geeft. Ook in de kast kun je hem nog strelen en zo nu en dan de geur van vroeger opsnuiven…
Weggooien kan altijd nog 😊
Ja eigenlijk, het is wel waar dat ik hem blijf strelen, als ik hem nog een vastneem…
Ik kan me het helemaal voorstellen. En neen, je bent er nog niet aan toe om de sprei weg te doen… pas als de motten er gaten in bijten. En dan nog…
Mooi verteld!
dankjewel!
Zo’n warme bron van herinneringen zou ik zelf nooit wegdoen (zonder je te willen schrijven: doe dat toch niet!) :-).
Heel mooi verhaal!
Het probleem is dat heel mijn huis vol voorwerpen met een verhaal ligt…. 🙂 🙂
de sprei kreeg een tweede leven in jouw linnenkast; een derde leven door dit prachtig verhaal; enkel jij weet of het een vierde leven krijgt…
spannend… als ik er aan toe ben…
Mooi om zo’n dierbare jeugdherinnering te bezitten.
Ik wens nog jaren van plezier met deze sprei.
Nostalgische groet,
Dankjewel, Rob!
O Vanessa, wat een mooi verhaal, fijne herinnering en duidelijke wens… Rol je in het sprei en laat de prins jou bevrijden en de zeemeermin in je wakker kussen 😉
Wauw, wat een prachtig vervolg bedenk jij hier ter plekke… 🙂
Mooi verhaal. Wel erg verdrietig dat de prins er met een ander meisje vandoor is gegaan.. Misschien toch nog maar ns op het sprei gaan liggen en het verhaal herzien voor een betere afloop?! 😉
Het is een bekend sprookje, met oorspronkelijk een triest einde (ze wordt zeeschuim) maar later ge-“disneyficeerd” zoals dat heet: zoetsappig gemaakt, om de brave kindjes niet teveel te confronteren met de boze buitenwereld…
Ophangen aan de muur als decoratie, dit ding 🙂 !
hahaha lol 😉
Prachtig…en herkenbaar.
Mooie herinnering zeg waarom wil je de sprei wegdoen?
Tja, waarom? Hoeveel spullen kan een mens hebben… ik verlang vooral naar een eenvoudiger leven.