Dit is niet mijn favoriete weer, deze hitte… Je zou denken dat ik er dol op ben, aangezien ik in de heetste Belgische zomer ooit geboren ben. We spreken 1976. Het verhaal gaat dat mijn moeder de pisdoeken buiten hing en na vijf minuten al stijfdroog binnenhaalde. Van pampers was toen geen sprake. Van borstvoeding trouwens ook niet. In die tijd werd de poedermelk gepromoot en niet alleen door de fabrikant. Ook werden de pasgeborenen ’s nachts in een babyslaapzaal gelegd dan kon mamalief goed doorslapen. Er werd immers goed voor je kindje gezorgd door de verpleegsters, meestal katholieke zusters. Maar ik wijk af.
Blijkbaar is in een hete zomer geboren zijn geen garantie om hitte-liefhebber te worden. Ik hou het meest van de prille lentezon. Of beter: geef mij maar de Indian-summer herfstzon. Neen, de zomer is niet aan mij besteed. Het lijkt wel of ik niet meer kan nadenken. Mijn lijf wil niet meer vooruit. Alles gaat trager…
Trager? Oh, maar dààr ben ik wel fan van… trager leven. Ooit las ik de boeken Slow en Slow Kids, beiden van Carl Honoré. Heerlijk inspirerend en net in een periode van mijn leven dat ik me meer een meer vragen stelde: ’s ochtends de kleine naar de crèche, doorreizen naar het werk. ’s Avonds terugreizen, kleine afhalen, eten, in bad steken, in bed steken en dat was het… en de dag erop begon alles terug opnieuw. ‘Was dat leven?’, vroeg ik me af?
Trager leven, ja, dàt wou ik ook. Maar hoe? Neen, daar ben ik nog helemaal niet uit. Toch vond ik al prachtige hefbomen die me op weg helpen: het creatief dagboekschrijven, meditatie, een eenzame retraite in een klooster, natuurwandelingen op mijn eentje. Ook creatieve dingen: collage’s maken, tekenen, haakwerkjes freubelen… allemaal dingen die mijn ziel voeden. En vooral: de tijd nemen, opeisen, de tijd is van mij!, ik doe ermee wat ik wil! Op weg naar het werk even stoppen om aan de rozen te ruiken!
Dus misschien is hitte ook een uitnodiging om nog trager te leven? Een manier om het stiller te maken? Niet bewegen, meisje, het is warm, als je beweegt krijg je het warmer, stil maar, doe maar traag…
Op mijn blog was het ook erg stil de laatste maanden. Ik heb weer kunnen ervaren hoe het is om geleefd te worden, om mezelf buiten spel te zetten en vervolgens te doen wat van me verwacht wordt. Het heeft zo zijn voordelen. Maar ook ontzettend veel nadelen (oa. geen tijd om te schrijven). Ik ben dankbaar voor de ervaring, dan heb ik vriendelijk bedankt en ben terug mijn eigen weg gaan volgen. Hoe die er nu verder uit zal zien, dat weet ik niet. Maar alvast trager… de hitte helpt me. De stilte ook!
Liefs,
Vanessa
ps: nog een lekker verfrissende foto om af te koelen:
zinderen 
Ook voor mij is dit weer wat te warm, maar beter dit dan weken aan een stuk regenen..
‘Trager leven’, echt een kunst, probeer ik al heel mijn leven te doen lukken, maar…
ik ben net een inspirerend boek over bomen en bossen aan het lezen, dat me heel erg nieuwsgierig maakt naar het bos wanneer het weken aan een stuk regent…. kan ik daar ook eens wat traag gaan wandelen misschien…? enne… echt geen tips van jouw oefening in trager leven? op je blog?
Het probleem is dat een mens tegenwoordig geleefd wordt. Ik voel dit het best op m’n werk. Zelfs al start ik op maandagmorgen met de beste intenties om me eens niet te laten opjagen, een uurtje later is het weer ‘gang’.
ik snap het, dat is het systeem waar je in zit….
Ja ik vind dat wel erg, dat er zovele jonge mensen, moeders, vaders… zo in een routine zitten, zo afgejaagt, dan is het inderdaad van heel groot belang om er even bij stil te staan, tijd te nemen voor ons zelf, en nadenken over het leven. Leven we, of worden we geleefd? Heel mooi beschreven Vanessa.
Dankjewel Agnes, voor je compliment.
Mooi artikel, en heel herkebnaar! Nog maar enkele dagen geleden kwam ik terug van op reis… een reis met veel wandelingen, natuur, plukdedagdagen! Mijn reisgenote en ik vertragen tijdens zo’n fijne reis vanzelf!
Maar, nog maar enkele dagen terug thuis, voel ik de vraag al aan me trekken: WAT EERST?
Ik roep de hitte uit tot een goed excuus om – nog een klein beetje langer – trager te leven.
Want ja, Oefening baart kunst…
Of ligt ook mijn verlangen naar “vertragen” toch een beetje aan het feit dat ook ik geboren ben in dat hittejaar 1976? 🙂
Zonnige groetjes, Inge
Dat gevoel dat er iets aan me ‘trekt’ dat ken ik ook. Er is altijd wel iets dat moet gedaan, gebeuren, gezegd of verwerkt worden…. pfft, wanneer dan wel? De tijd nemen is belangrijk! Enne… jaja, een topjaar, 1976!!! 😉
In 1976 was ik voor het eerst smoorverliefd. Midden die hete zomer. Onvergetelijk.
Mooi blogje… Ik voel me ook steeds vaker opgejaagd… Vertragen lijkt zo onmogelijk geworden.
oooh, heerlijk, verliefd! Ik zie het al 1976 = topjaar!! 😉 Matroosje: gun jezelf om te vertragen!! knufs!
Net terug van 5 dagen vertragen… Nu nog het gevoel vasthouden! Liefs, B.
Mooi geschreven Vanessa.
Uitnodigend ook, want doorweven met een aantal eenvoudige tips. Onderweg naar je werk even halt houden om aan een roos te ruiken … schitterend!
Verhelderend ook, want ik word mij bewust dat de hitte ook mij uitnodigt om te vertragen en om niéts te doen. Zoals gisterenavond: géén computer, géén iPad maar niets-doend buiten zitten en luisteren naar de stilte dichtbij en de geluiden verder af.
Grappig ook, want ik voel mezelf glimlachen bij het lezen het gesprekje met het kleine meisje in jou.
Inspirerend ook, want door het lezen van jouw verhaal kom ik bij terug bij het voor-het-slapen-gaan-ritueeltje met mijn kleinzoon gisterenavond.
V e r t r a a g en G e n i e t maar verder Vanessa.
Viviane
Dankjewel Viviane, en dan te denken dat ik als kind niet dierf te stoppen om aan de rozen te ruiken, alsof dat niet mocht… Geniet van je rituelen met je kleinzoon!!
Dag Vannessa,
ook ik heb een band met 1976; dat is de het geboortejaar van mijn dochter… met de doeken luiers… elke week 80 stuks op de lijndraad op één rijtje.
mijn dochter woont in Amerika en zij komt 31 juli met haar gezinnetje af voor drie weken en bij mij logeren. Dit vraagt écht heel veel voorbereiding; kinderbedjes vervangen door grote bedden… ruimte creëren voor hen… wat inboeten van mijn ruimte…
Jouw artikel komt goed van pas: ik zou ook beter wat vertragen in alle voorbereidingen; ik heb tenslotte nog 11 dagen voor de boeg.
Dank je!!!
(kijk ook eens op elfjesnic.tumblr.com)
Wauw, Nicole, wat spannend zeg! Jouw dochter met haar gezin op bezoek, heerlijke momenten samen beleven, soms misschien ook moeilijk, vanwege de ruimte die jij even moet delen!! Maar het wordt vast top!
Warmte vind ik leuk, hitte minder. Sinds mijn burn-out is mijn leven veel trager geworden en toch lijkt de tijd nu nog sneller te gaan. Gelukkig met minder stressoren en ergernissen. Er kwamen stilte en bloggen en wandelingen in de plaats.