De blauwe vogel

Ik kende het niet… ik wist er niks van… de hele hype in 2011 is aan mij voorbijgegaan: herdenkingen, tentoonstellingen, een heropenstelling literair kabinet en de lancering van een bewerking van Maurice Maeterlinck’s De Blauwe Vogel door Do Van Ranst met tekeningen van Carll Cneut.

Hij won nochtans de Nobelprijs voor literatuur in 1911, die Maurice Maeterlinck! De enige Belg aller tijden, overigens!

Als erkenning voor zijn veelzijdige literaire bezigheden en in het bijzonder voor zijn drama’s, die zich onderscheiden door een overvloed aan verbeelding en poëtische verfijndheid die, soms onder het mom van een sprookje, een grote bron van inspiratie zijn, terwijl ze tevens op mysterieuze wijze een beroep doen op de gevoelens van de lezer en diens verbeelding stimuleren.

Zijn naam klonk me bekend in de oren: Maurice Maeterlinck. Misschien daarom dat ik het boek mee griste in de betere boekhandel? Of was het de voorflap met een meute eigenaardige wezens, op stap door een donkere achtergrond? Misschien las ik de tekst op de achterflap en heeft de zin ‘De kinderen gaan op avontuur, samen met Hond, Poes, Water, Vuur, Melk, Suiker en Brood.‘ me over de streep gehaald?

Eenmaal in mijn bezit, kon ik het niet opzij leggen. Ik las het in één ruk uit. Het is een bewerking van een toneelstuk, wellicht voelen daarom de zinnen soms een beetje raar aan. Maar je wordt meteen meegezogen in het verhaal. In China en Rusland is het een heel populair sprookje, maar hier in de vergetelheid geraakt. Het is nochtans een mooi eigenzinnig verhaal, dat de verbeelding prikkelt.

De jongen Tyltyl en zijn zusje Mytyl krijgen de opdracht van fee Bérylune om de blauwe vogel te gaan zoeken. Ze heeft deze nodig om haar zieke dochtertje te genezen. De kinderen worden vergezeld door de zeven helpers, komen in vreemde landen terecht, ontmoeten hun overleden grootouders, een ongeboren broertje, verschillende kleurrijke én minder kleurrijke personages. Maar zullen zij uiteindelijk in hun opzet slagen en de blauwe vogel vinden?

Als ik geen afscheid kan nemen van een boek, dan is dat omdat er tijdens het lezen iets geraakt wordt in mij. Wat gebeurt er als je aan je overleden grootouders denkt? Wat zie je als je een steen bezit die de ziel van de dingen zichtbaar maakt? En hoe worden moeders mooier dan ze al zijn?

Door de tekeningen van Carll Cneut baadt het verhaal in een donkere mysterieuze sfeer. Bijzonder mooi vind ik de tekening met skeletten, die refereert aan de schilderijen van Ensor.

Het boek is al aan zijn vierde druk toe en Nobelprijzen of niet, herdenkingen of niet, het boek is een must-read voor mensen die weten dat niets is wat het lijkt!!!

 

Extra links:

Filmpje over Maurice Maeterlinck

Filmpje Carll Cneut over De Blauwe Vogel

FB Carll Cneut