Hilariteit alom in de auto. De kinderen gieren het uit van het lachen. En ik… ik schaam me diep! Ik schaam me omdat ik die grote plas niet zag. En dat ik er in volle vaart doorheen reed. Een spektakel van water, ja dat was het wel. Een prachtige schouwspel van opspattend nat. Het regende dan ook al de hele dag. Met bakken naar beneden viel het. Putten en goten vulden sneller dan de riool kon slikken.
Ik heb zoveel bewondering voor mensen die erdoorheen moeten met de fiets. Dit pokkeweer trotseren om op tijd op hun job of school te zijn. En dan ’s avonds de weg weer terug. Een gevoel van respect.
Maar deze keer schaam ik me vooral. Want het prachtig opspattende water, toen ik doorheen die plas die ik niet op tijd zag reed, maakte een indrukwekkende boog en kwam als een koude douche terecht op die eenzame fietser langs de weg.
Oh, wat moet die gevloekt hebben…
Oh, en wat hebben mijn kinderen gelachen…
En Oh, schaamrood, wat schaam ik mij! (en ook omdat ik ook moest lachen… 😦 )
Ik wil écht oprecht sorry zeggen aan die fietser, wiens naam ik nooit zal kennen.
Sorry, eenzame fietser, guur en kletsnat weer trotserend, en als toemaat een kil kado van een auto.. Sorry, sorry, sorry…
zinderen 