Het kleine boekje springt in mijn oog terwijl ik in het winkeltje van de Abdij van Affligem rondsnuister. Ik aarzel geen moment om het te kopen, het past immers bij het schrijftraject dat ik nu gekozen heb: innerlijk pelgrimeren. Bovendien ziet het er erg aantrekkelijk uit.
Iedereen ervaart af en toe wondermomenten, maar het lijkt of pelgrims ontvankelijker zijn. Lange tijd weg zijn uit de dagelijkse beslommeringen zorgt ervoor dat ze meer openstaan.
Uit Een wonder op je pad. Pelgrimeren naar Santiago de Compostela van Marije de Nood
In twee dagen lees ik dit boekje uit. De persoonlijke verhalen van pelgrims, vanuit het verre en minder verre verleden, raken en inspireren mij. Ook de schrijfster, Marije de Nood, doet verslag van haar ervaringen. Op het laatste traject van haar pelgrimstocht naar Santiago merkt ze op dat ze een oordeel heeft over de pelgrims die slechts het laatste stukje van de ‘camino’ lopen. Een wonderlijke ontmoeting met een openhartige vrouw, doet haar stilstaan bij haar oordeel. Als stappend voelt ze haar houding wijzigen en een grote dankbaarheid welt in haar op. Ze concludeert dat het niet om de afstand gaat, maar om de intentie waarmee elke pelgrim deze tocht onderneemt. Deze passage raakt me in het bijzonder, en net als Marije in het verhaal, voel ik tranen prikken achter mijn ogen.
Ook ik wil graag onderweg zijn… Onderweg zijn is een gevoel van thuiskomen voor mij. Het past bij mij, bij wie ik ben. Nu ik een gezin heb, is het fysieke onderweg zijn verminderd.
In de plaats ervan ben ik aan een innerlijke pelgrimstocht begonnen, met als gereedschap mijn dagboek en favoriete pen. Door dit schrijvend onderweg zijn, heb ik al veel warme, diepe en kleurrijke ontmoetingen kunnen ervaren, die me een andere kijk op de dingen bezorgen. Of is het door het creatief en reflectief dagboekschrijven, dat ik meer open sta voor unieke ontmoetingen? Ik ben er zeker van!
Het is immers één van de redenen dat ik mijn ervaringen graag deel via schrijfworkshops!
En dat ik dan soms iemand kan aansteken met mijn enthousiasme,
die er dan prompt een blogpost over maakt,
met als gevolg dat er weer meer mensen dit dagboekschrijven ontdekken (we lopen immers niet te koop met ons dagboek!),
ja, dan wordt ik weer helemaal blij en warm vanbinnen!
Dankjewel Els!
Schrijf ze!!
Vanessa
zinderen 